به نقل از «آنا»

افزایش ۲۰ درصدی بهره‌وری در کشاورزی با استفاده از نانو حباب

تاریخ انتشار: ۱۰ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۳۱۷۸۳

عارف دادگستر، مدیر عامل این شرکت فناور با اشاره به ساخت دستگاه نانو حباب در این شرکت، گفت: خروجی این دستگاه کاهش ۵۰ درصدی مصرف انرژی در تصفیه‌خانه‌ها و کاهش ۳۰ درصدی در سرمایه‌گذاری اولیه تصفیه‌خانه آب و فاضلاب را به دنبال داشته است.

دادگستر، ادامه داد: وجه تمایز فناوری که ما توسعه دادیم، این است که بهره‌وری و کارایی را سیستم‌های مختلف افزایش می‌دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این فناوری می‌تواند بهره‌وری را در صنایع مختلفی نظیر کشاورزی، آب، نفت و گاز، شیلات و صنایع غذایی افزایش دهد که این کار با بهبود بهره‌وری اختلاط آب و مایعات انجام می‌شود.

وی افزود: دستگاهی که ما ساختیم، به سامانه‌های نانوحباب‌ساز شهرت دارد که در صنایع مختلف اثرات زیادی دارد. تعریف استاندارد ما برای نانو حباب این است که حباب‌ها زیر ۲۰۰ نانومتر باشند. این دستگاه می‌تواند به صورت کنترل‌شده حباب‌های نانومتری را تولید کند.

مدیر عامل این شرکت فناور با تاکید بر اینکه این شرکت جزو معدود شرکت‌هایی است که تسلط کامل روی ابعاد حباب‌های تولیدشده دارد، خاطر نشان کرد: ویژگی‌های نانوحباب‌ها می‌توانند تحت تاثیر اندازه آنها باشند، در نتیجه کنترل ابعاد اهمیت زیادی دارد. ما این امکان را داریم که نانو حباب را بر اساس نیاز هر صنعت تولید کنیم تا بتوان از نانو حباب در همان صنعت استفاده کرد.

وی یادآور شد: اختلاط گاز در مایع یکی از چالش‌های بزرگ صنعت است، اگر بتوان گاز را در یک مایع نگه داشت، می‌توان از ویژگی‌های جالب توجه آن مایع در صنعت استفاده کرد. زمانی که اندازه حباب‌ها به ۱۰۰ نانومتر برسد، این حباب‌ها از آب خارج نمی‌شوند و در نتیجه گاز در مایع می‌ماند و به شکل ایده‌آل گاز در مایع پخش می‌شود. این ویژگی مزیت‌های جالب توجهی ایجاد می‌کند.

دادگستر اضافه کرد: برای مثال در حوزه تصفیه آب و فاضلاب بخشی به‌نام هوادهی وجود دارد که کار آن تامین اکسیژن لازم برای میکرو ارگانیسم‌های تصفیه‌کننده آب است. تجهیزات فعلی که استفاده می‌شود، وارداتی است و مشکلاتی نظیر تامین قطعات و دریافت خدمات برای شرکت‌های آب و فاضلاب وجود دارد.

به گفته وی با حمایت‌های صورت گرفته از این فناوری این دستگاه در تصفیه‌خانه قیطریه نصب و راه‌اندازی شد و نتایج جالب توجهی به دست آمد. در حال حاضر از این سامانه در بخش تصفیه‌خانه‌های مختلف استفاده می‌شود.

وی افزود: از دیگر مزیت‌های این فناوری می‌توان به کاهش هزینه‌های سرمایه‌گذاری‌های اولیه تا ۳۰ درصد اشاره کرد. همچنین هزینه‌های بهره‌برداری را تا ۶۰ درصد کاهش دادیم و مصرف انرژی را تا ۵۰ درصد کاهش دادیم. از دیگر مزیت‌های این فناوری، امکان تولید در ظرفیت‌های بزرگ صنعتی است.

وی گفت: استفاده از دستگاه نانوحباب‌ساز می‌تواند تا ۲۰ درصد افزایش بهره‌وری را در تولید محصولات کشاورزی به دنبال داشته باشد.

انتهای پیام/

منبع: آنا

کلیدواژه: کشاورزی نانو ستاد نانو فناوری تصفیه خانه نانو حباب بهره وری حباب ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۳۱۷۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شاه کلید مهار تورم

خاطره یحیایی در دنیای اقتصاد نوشت: اولویت‌های هر کشور نشانگر رویا‌ها وکابوس‌های آن و بیانگر دیدگاه‌های مختلف درباره چگونگی عملکرد اقتصاد است. اولویت‌های کشوری مانند ایران که برای بیش از چهاردهه به تورم‌های دورقمی عادت کرده، ولی هیچ‌گاه دچار ابرتورم هم نشده، با کشوری مثل آمریکا که مردمش تورم ۵درصدی را هم تحمل نمی‌کنند یا کشور‌هایی مانند مجارستان و آلمان که ابرتورم‌های بزرگی را تجربه کرده اند و از هرگونه افزایش تورمی هراس دارند، متفاوت است. با وجود عادت جمعی به تورم‌های دو رقمی (حدود ۲۰ تا ۳۰درصد) تورم‌های سال‌های اخیر در کانالی بالاتر از کانال ۲۰ تا ۳۰‌درصد بوده‌اند که سبب شده، هم مردم و هم سیاستگذار یک‌صدا به دنبال کاهش تورم و ورود آن به کانال بلندمدت خود باشند. اما این چگونه ممکن است؟

دو دیدگاه عمده در ایران در این خصوص به وجود آمده است: اول طرفداران جریان اصلی علم اقتصاد که به دنبال مدل‌های علمی (یا به قول برخی مدل‌های کتاب‌های درسی) هستند و می‌گویند بدون افزایش نرخ بهره اسمی و رسیدن بهره اسمی به تورم و صفر شدن نرخ بهره حقیقی (نرخ بهره اسمی منهای تورم) امکان کاهش نرخ تورم در ایران به محدوده تک‌رقمی مثل بیش از ۱۰۵ کشور جهان وجود ندارد.

این دسته افزایش نرخ بهره (اهرم اصلی سیاست پولی) را در کنار انضباط بودجه دولت (سیاست مالی) و جلوگیری از بار‌های فرا بودجه‌ای بر بانک‌ها توصیه می‌کنند. شواهد جهانی کاملا موید نظر این دسته است. همچنین شواهد داخلی از سال‌های ۹۲ تا ۹۶ هم نشان می‌دهد با مثبت شدن نرخ بهره حقیقی، نرخ تورم در ایران تک‌رقمی شد.

دسته دوم معتقدند اقتصاد ایران با دیگر کشور‌ها تفاوت جدی دارد و سیاست متعارف پولی (تغییرات نرخ بهره) در این اقتصاد مثل اقتصاد کشور‌های دیگر کار نمی‌کند.

این دسته مهم‌ترین تفاوت ایران با کشور‌های دیگر را در نکول پنهان‌شده در ترازنامه بانک‌ها می‌دانند؛ یعنی حجم بزرگ وام‌هایی که داده شده، ولی بدون اینکه پس داده شوند، مدام امهال و استمهال می‌شوند و بمب ساعتی هستند که با افزایش نرخ بهره می‌توانند منفجر شوند. این دسته ایجاد محدودیت بر ترازنامه بانک‌ها وکل‌های پولی را توصیه می‌کنند.

دسته اول در پاسخ به این استدلال دسته دوم می‌گویند که بدون افزایش نرخ بهره، نکول استراتژیک (strategic default) در نظام بانکی وجود خواهد داشت و این بمب ساعتی نه تنها خنثی نشده، بلکه بزرگ‌تر هم خواهد شد. از نظر این دسته، افزایش نرخ بهره، پله اول جلوگیری از اضافه شدن به انبار مهمات این بمب ساعتی است. همچنین این دسته معتقدند کنترل ترازنامه و محدودیت‌های مقداری صرفا در شرایطی که نرخ بهره حقیقی به صفر نزدیک است کار می‌کند و نباید انتظار داشت که جای نرخ بهره را بگیرد.

اما تئوری اقتصاد به ما می‌گوید، در شرایطی که سیاست پولی انبساطی مخارج کل مصرف‌کنندگان، بنگاه‌ها و دولت‌ها را بر روی کالا‌ها و خدمات افزایش می‌دهد، آیا این تقاضای جدید به افزایش تولید و اشتغال می‌انجامد یا فقط قیمت‌ها را بالا می‌برد و سرعت تورم را زیاد می‌کند؟ واضح است که بدون افزایش نرخ بهره و در شرایطی که کشور چهار دهه در شرایط پولی انبساطی (نرخ بهره منفی) زندگی کرده، هر افزایش تقاضایی، چه از سمت انتظارات و چه از سمت دولت به تورم‌های بالاتر منجر شده و امکان کاهش تورم هم وجود ندارد.

تصمیمات بانک‌مرکزی اساس سیاست پولی را شکل می‌دهد. سیاست‌های پولی و بودجه‌ای تنها در کشور‌هایی از یکدیگر جدا هستند که به لحاظ مالی، توسعه‌یافته باشند و دولت مجبور نباشد کسری بودجه را با چاپ پول جبران کند، بلکه بتواند برای پرداخت پول در آینده از روش استقراض (انتشار اوراق) استفاده کند و بانک‌مرکزی تعیین کند چه مقدار از این بدهی‌ها پولی شوند، یعنی شکل پول یا معادل آن را به خود بگیرند و مابقی بدهی به صورت اوراق قرضه‌ای که نرخ بهره دارد منتشر شود.

برای روشن‌تر شدن موضوع باید این قضیه را شفاف کنیم که نرخ بهره چگونه باعث تغییر رفتار و کاهش تورم می‌شود. بانک‌مرکزی در راستای اجرای سیاست پولی خود، با عملیات بازار باز برای دستیابی به نرخ بهره هدف خود در بازار بین بانکی، به خرید اوراق دولتی (افزایش ذخایر و کاهش نرخ بهره) و فروش اوراق دولتی (کاهش ذخایر و افزایش نرخ بهره) می‌پردازد. عملیات بازار باز موجب نوسان پایه پولی و نرخ‌های بهره شده و مقدار حجم پول در معاملات (M۱) و دیگر مقادیر کلی پول را تغییر می‌دهد.

در این منظومه نرخ بهره در بازار پول هزینه وجوهی است که می‌توانند به مشتریان خود وام دهند یا در اوراق بهادار سرمایه‌گذاری کنند. با افزایش این هزینه بانک‌ها نرخ بهره وام‌های خود را بالا می‌برند و در اعطای اعتبار گزینشی‌تر عمل می‌کنند. در نهایت این سیکل به کاهش مصرف و سرمایه‌گذاری که از اجزای تقاضای کل هستند منجر شده و سبب کاهش تورم می‌شود.

سیاستی که از اوایل سال ۱۴۰۰ با کنترل مقداری ترازنامه‌ها توسط بانک‌مرکزی، تامین مالی از طریق شبکه بانکی را با محدودیت جدی مواجه کرده است هر چند در کل سیاست قابل قبولی است و باعث شده اندکی از انبساط پولی در کشور جلوگیری شود؛ اما در ایران با توجه به پایین بودن نرخ سود و بالا بودن نرخ تورم، نرخ بهره حقیقی همواره منفی است که خود به خود به تقاضای بسیار بالا برای تسهیلات منجر شده و کشور را به ورطه تورم‌های بالا می‌کشاند و به جز منافعی کوچک در کاهش تورم در مقابل هزینه‌های بزرگی مانند تحمیل رکود دستاورد دیگری نخواهد داشت.

به عبارت دیگر در شرایطی که نرخ بهره در ایران منفی است، هر گونه سیاست نامتعارف پولی نظیر کنترل مقداری ترازنامه (کل‌های پولی) هر چند ممکن است اثرات کوتاه‌مدت و کوچکی داشته باشد، اما به هیچ وجه نمی‌تواند به عنوان راه‌حل جایگزین افزایش نرخ بهره (صفر کردن بهره حقیقی) عمل کند.